وقتی دندان های اشخاص در جای دقیق خود قرار ندارند، با استفاده از انجام ارتودنسی می توان فاصله موجود بین دندان ها را از بین برد. انجام ارتودنسی همچون هر نوع درمان دیگری بایستی با توجه به شرایط اختصاصی هر فرد انجام شود. در بین افرادی که برای انجام ارتودنسی به پزشک متخصص رجوع می کنند، بعضاً افرادی هستند که در بین دندان های خود، دندان های همراه با روکش نیز دارند. همچنین در بین بیماران نمونه هایی وجود دارد که دندان های آنها علاوه بر نیاز به ارتودنسی، برای جلوگیری از مشکلات بیشتر به روکش کردن هم نیاز دارد.

به نظر اکثر متخصصان این حوزه، بهتر است قبل از شروع درمان ارتودنسی نسبت به انجام روکش دندان اقدام نشود. البته اگر شخصی در گذشته دندان خود را روکش کرده و حال نیاز به ارتودنسی دارد، مانعی برای شروع درمان او وجود نخواهد داشت. در این گونه موارد بایستی با انتخاب متخصص ارتودنسی و آگاه کردن پزشک از وجود روکش های قدیمی بر روی دندان های خود، احتیاطات لازم در حین درمان ارتودنسی انجام شود.

اول ارتودنسی بعد روکش

اگر در زمانی که برای انجام ارتودنسی به پزشک متخصص مراجعه می شود، از وجود دندان های ضعیف و شکننده در بین دندان های آگاهی پیدا شود، بایستی پس از انجام ارتودنسی نسبت به روکش کردن دندان ضعیف اقدام شود.

در درمان ارتودنسی فاصله ناهماهنگ موجود میان دندان ها به صورت دائمی و بدون بازگشت اصلاح خواهد شد. برای این منظور بایستی با استفاده از جایگذاری براکت بر روی دندان و به کار بردن نیروی مکانیکی به صورت آهسته و مداوم، دندان های به جایگاه اصلی خود انتقال داده شوند.

وجود این نیروها و فشارهای لازم می تواند برای روکش های دندان آسیب زا باشد. به همین خاطر در درمان ارتودنسی با مواجهه با دندان های روکش دار بایستی اقدامات لازم توسط ارتودنتیست انجام بگیرد. بررسی و آزمایش روکش دندان به منظور سنجش میزان توانایی روکش برای مقابله با نیروها و فشارهای وارده در  حین ارتودنسی می تواند قبل از شروع انجام ارتودنسی توسط ارتودنتیست انجام شود.

اقدامات لازم در ارتودنسی دندان های روکش دار

در قدم اول باید برای بیماران با دندان روکش دار از بندهای مختص این نوع بیماران استفاده شود. استفاده از بندهای معمولی می تواند در از بین رفتن روکش دندان بسیار اثرگذار باشد. دومین نکته مهم در درمان ارتودنسی دندان های روکش دار توجه به دندان هایی است که در کنار هم قرار داشته و روکش آن بایستی قبل از انجام ارتودنسی، تراشیده شود. یکی دیگر از مواردی که دندانپزشکان از روکش کردن استفاده می کنند پل زدن بین دو دندان است. در این گونه موارد شخص ارتودنتیست باید با کمال دقت زاویه بین براکت ها را تنظیم کند تا آسیب جدی به روکش وارد نگردد.

سخت تر شدن درمان ارتودنسی دندان روکش دار

وجود دندان همراه با روکش باعث می شود تا انجام درمان برای ارتودنتیست سخت تر گردد. شخص متخصص می تواند با رعایت اصول و دقت در عملکرد نسبت به جلوگیری از نیاز به روکش مجدد دندان بسیار اثرگذار باشد. با این وجود ممکن است به علت کهنه بودن روکش و یا مستحکم نبودن جنس روکش، در حین انجام ارتودنسی روکش دندان با آسیب همراه شود.

همچنین برخی از افراد برای زیباتر شدن دندان های خود می توانند نسبت به روکش کردن دندان و مخفی کردن لکه های موجود بر روی دندان پس از انجام درمان ارتودنسی اقدام نمایند.افرادی که در گذشته با هدف زیباتر شدن دندان های خود به انجام روکش دندان اقدام نموده اند، عموماً از روکش های سرامیکی استفاده کرده اند. این نوع روکش ها بسیار طبیعی جلوه کرده و از ساختار ضعیفی برخوردار هستند. به همین خاطر ضعیف ترین نوع روکش در مقابله با انجام ارتودنسی، روکش های چینی و سرامیکی هستند.

خلاصه اینکه…

قبل از شروع درمان ارتودنسی بایستی نسبت به چکاب دندان ها اقدام شود. نیاز به هرگونه روکش و یا وجود روکش های قدیمی باید در حین درمان ارتودنسی مدنظر قرار گرفته شود. داشتن دندان همراه با روکش به عنوان مانعی برای انجام ارتودنسی نیست. صرفا باید در حین درمان شخص ارتودنتیست با استفاده از بندهای مخصوص و دقت در زاویه بندی براکت ها و همینطور تراشیدن روکش در صورت نیاز، نسبت به انجام ارتودنسی اقدام نماید. اگر دندان شما هم به روکش و هم به ارتودنسی نیاز دارد، پیشنهاد می شود بعد از اتمام درمان ارتودنسی نسبت به انجام روکش دندان خود اقدامات لازم را انجام دهید.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.